Það er nú einfaldlega þannig að þegar fólk er komið með sínar skoðanir í skotgrafir þá vill enginn vera sá fyrsti til að kíkja upp úr helvítis drullunni og skoða í kringum sig.
Enginn vissi af hverju læmingjarnir drápust í umvörpum úr hor með fulla vömb af æti, fyrr en einhver grasafræðingurinn komst að því að ef grasið er bitið í óhofi, myndar það eitur. Þetta sama eitur gerir það að verkum að lemmi getur ekki melt fæðuna og drepst úr hungri.
Það koma upp allskyns plágur í dýraheiminum og við vitum um fæstar þeirra og miðað við sum skrif, þá virðist enginn áhugi vera á því að vita meira. Merkilegur andskoti því að það eru allir með þetta á hreinu er það ekki?
Search found 2 matches
Til baka í “Morgunblaðsgreinar um rjúpu refi og fleira.”
- 28 Feb 2015 23:26
- Spjallborð: Fuglar
- Umræða: Morgunblaðsgreinar um rjúpu refi og fleira.
- Svör: 9
- Skoðanir: 5261
- 27 Feb 2015 23:14
- Spjallborð: Fuglar
- Umræða: Morgunblaðsgreinar um rjúpu refi og fleira.
- Svör: 9
- Skoðanir: 5261
Re: Morgunblaðsgreinar um rjúpu refi og fleira.
Og nú berast fregnir af slælegum rjúpnastofni hjá frændum vorum. Ekki vilja þeir nú kenna veiði um en fara mikinn þegar kemur að loftslagsmálum. http://www.ruv.is/frett/rjupan-gaeti-fa ... a-i-noregi
Og þó við séum nú dálítið mikið fyrir hestaleppana þá er hér smá klausa: http://www.ni.is/midlun-og-thjonusta/hr ... r/nr/14178.
Ég persónulega myndi halda að það væri eitthvað náttúrulegt að plaga rjúpuna og það væri nú verulega gaman og hollt fyrir flesta, ef farið væri betur í saumana á því sem Stenkewitz er að benda á. Það er ekki bara rebbi sem er að kjamsa á rjúpunum "okkar".
Sjáum síðan hvernig þetta kemur út:
Raunir rjúpunnar – ákall til nýs umhverfisráðherra
Eftir Indriða Aðalsteinsson
Ekki sýnist afleiðingin metin,
önnur dýr víst líf sitt munu stytta.
Þegar sérhver rjúpa upp er etin
út þá deyr vor hinsta rjúpnaskytta.
(ALV)
Í tveimur undangengnum greinum hér í Morgunblaðinu hef ég fjallað um rjúpnamergð áður og rjúpnaþurrð nú. Einnig stórundarlega rjúpnaráðgjöf Náttúrufræðistofnunar í haust og þann nýja afránsþátt sem ég óttast að rjúpnafræðingar annað hvort horfi framhjá eða vilji alls ekki viðurkenna. Að á sama tíma og refastofninn (en aðalfæða refa eru rjúpur) hefur 10-15 faldast, er rjúpnastofninn hruninn langt niður fyrir veiðanleg mörk.
Heimska, blóðþorsti og frekja
Skotvís, samtök veiðimanna, hafa oft verið óheppin með forvígismenn sína. Við sem tilheyrðum „gamla skólanum“ á rjúpnaslóð urðum fljótlega illa fyrir sportkynslóðinni og vorum uppnefndir magnveiðimenn og fjöldamorðingjar. Á sama tíma áttu veiðiþjófar, særingaskyttur, yfirgangsmenn og utanvegaakstursböðlar öruggt skjól og lögmannsaðstoð vísa hjá Skotvís.
Einn af stofnendum Skotvís rekur ofangreinda háttsemi skilmerkilega í Degi frá 20. des. 2000, en það var Sólmundur Tr. Einarsson fiskifræðingur sem nefnir greinina „Villimennska við rjúpnaveiðar“. Nokkru fyrr hafði ég verið að tjá mig svipað í blöðum og útvarpi og til þess að þagga niður í mér, vildi þáverandi formaður Skotvís gera mig að heiðursfélaga, sem ég hafnaði. 2001 vildu Skotvísmenn ólmir fá að skjóta lóur og hrossagauka og fannst ég óþolandi í þeim slag og brá varaformaðurinn þá á það ráð að kæra mig til ríkissaksónara fyrir morðhótun við þáverandi umhverfisráðherra. Ekkert nema skömmina hafði Skotvís út úr þeim málarekstri. Varla þarf að taka fram að Skotvís hefur barist af hörku gegn allri viðleitni til að rjúpnastofninn rétti úr kútnum, og bullað er árvist um að sölubann dragi stórlega úr veiði. En það er ekki eina óráðshjalið, því í DV 21. nóv. sl. krefst formaður fleiri daga til veiða, óhagstæð tíð hafi spillt fyrir og hann geti ekki láð sínum mönnum þó þeir fari til veiða í heimildarleysi. „Kerfið er ósanngjarnt og óréttlátt“!
Ég get vel skilið að Elvari Árna Lund þyki sárt að koma heim „með byssuna í borunni“ en þá ætti hann að snúa reiði sinni að þeim sem í haust heimiluðu veiði í heila 12 daga í nær útþurrkaðan fuglastofn, samanber fjölmarga áður fram komna vitnisburði náttúruunnenda, smala og rjúpnaskyttna. Vonandi lætur Skotvís af sinni svartnættisheimsku og gengur til liðs við okkur sem viljum endurheimta, ekki bara veiðanlegan rjúpnastofn, heldur allt eðlilegt fuglalíf, sem vargurinn hefur vísast stórspillt eða þurrkað út.
Hret eða ekki hret?
Um mitt sumar bárust þau gleðitíðindi frá Ólafi K. Níelsen að varp rjúpna hefði tekist vel og vænta mætti verulegrar stofnuppsveiflu. Svo hröðuðu þúsundir veiðimanna sér upp um fjöll og heiðar, hina leyfðu 12 daga, fundu nánast enga rjúpu eða ummerki þeirra, en því meira af refum og þeirra slóðum.
Skotvískjáni á Akureyri sagði samt í hádegisfréttum RÚV að nauðsynlegt væri að fjölga veiðidögum, stofninn hlyti að þola það. Ólafur K. bað menn í guðanna bænum að vera ekki að rugga bátnum. Eðlilega, því nú var orðið bágt til bjargar hjá blessuðum fræðingnum með buxurnar á hælunum og því varð að „rembast eins og rjúpan við staurinn“ að hífa þær upp.
Sú viðleitni birtist í Morgunblaðinu á Þorláksmessu. „Líklegt er að hret sem gerði um mánaðamótin júní, júlí hafi ráðið miklu um lélega viðkomu rjúpunnar, sumarið 2014.“
Og hér erum við komin að ástæðu þess að ég ákvað að blanda mér í rjúpnaumræðuna, en svigrúm í Mbl. er takmarkað og því verð ég að bíða með að slá botninn í, þar til í fjórðu og vonandi síðustu grein.
Höfundur er bóndi á Skjaldfönn við Djúp.
Og þó við séum nú dálítið mikið fyrir hestaleppana þá er hér smá klausa: http://www.ni.is/midlun-og-thjonusta/hr ... r/nr/14178.
Ég persónulega myndi halda að það væri eitthvað náttúrulegt að plaga rjúpuna og það væri nú verulega gaman og hollt fyrir flesta, ef farið væri betur í saumana á því sem Stenkewitz er að benda á. Það er ekki bara rebbi sem er að kjamsa á rjúpunum "okkar".
Sjáum síðan hvernig þetta kemur út:
Raunir rjúpunnar – ákall til nýs umhverfisráðherra
Eftir Indriða Aðalsteinsson
Ekki sýnist afleiðingin metin,
önnur dýr víst líf sitt munu stytta.
Þegar sérhver rjúpa upp er etin
út þá deyr vor hinsta rjúpnaskytta.
(ALV)
Í tveimur undangengnum greinum hér í Morgunblaðinu hef ég fjallað um rjúpnamergð áður og rjúpnaþurrð nú. Einnig stórundarlega rjúpnaráðgjöf Náttúrufræðistofnunar í haust og þann nýja afránsþátt sem ég óttast að rjúpnafræðingar annað hvort horfi framhjá eða vilji alls ekki viðurkenna. Að á sama tíma og refastofninn (en aðalfæða refa eru rjúpur) hefur 10-15 faldast, er rjúpnastofninn hruninn langt niður fyrir veiðanleg mörk.
Heimska, blóðþorsti og frekja
Skotvís, samtök veiðimanna, hafa oft verið óheppin með forvígismenn sína. Við sem tilheyrðum „gamla skólanum“ á rjúpnaslóð urðum fljótlega illa fyrir sportkynslóðinni og vorum uppnefndir magnveiðimenn og fjöldamorðingjar. Á sama tíma áttu veiðiþjófar, særingaskyttur, yfirgangsmenn og utanvegaakstursböðlar öruggt skjól og lögmannsaðstoð vísa hjá Skotvís.
Einn af stofnendum Skotvís rekur ofangreinda háttsemi skilmerkilega í Degi frá 20. des. 2000, en það var Sólmundur Tr. Einarsson fiskifræðingur sem nefnir greinina „Villimennska við rjúpnaveiðar“. Nokkru fyrr hafði ég verið að tjá mig svipað í blöðum og útvarpi og til þess að þagga niður í mér, vildi þáverandi formaður Skotvís gera mig að heiðursfélaga, sem ég hafnaði. 2001 vildu Skotvísmenn ólmir fá að skjóta lóur og hrossagauka og fannst ég óþolandi í þeim slag og brá varaformaðurinn þá á það ráð að kæra mig til ríkissaksónara fyrir morðhótun við þáverandi umhverfisráðherra. Ekkert nema skömmina hafði Skotvís út úr þeim málarekstri. Varla þarf að taka fram að Skotvís hefur barist af hörku gegn allri viðleitni til að rjúpnastofninn rétti úr kútnum, og bullað er árvist um að sölubann dragi stórlega úr veiði. En það er ekki eina óráðshjalið, því í DV 21. nóv. sl. krefst formaður fleiri daga til veiða, óhagstæð tíð hafi spillt fyrir og hann geti ekki láð sínum mönnum þó þeir fari til veiða í heimildarleysi. „Kerfið er ósanngjarnt og óréttlátt“!
Ég get vel skilið að Elvari Árna Lund þyki sárt að koma heim „með byssuna í borunni“ en þá ætti hann að snúa reiði sinni að þeim sem í haust heimiluðu veiði í heila 12 daga í nær útþurrkaðan fuglastofn, samanber fjölmarga áður fram komna vitnisburði náttúruunnenda, smala og rjúpnaskyttna. Vonandi lætur Skotvís af sinni svartnættisheimsku og gengur til liðs við okkur sem viljum endurheimta, ekki bara veiðanlegan rjúpnastofn, heldur allt eðlilegt fuglalíf, sem vargurinn hefur vísast stórspillt eða þurrkað út.
Hret eða ekki hret?
Um mitt sumar bárust þau gleðitíðindi frá Ólafi K. Níelsen að varp rjúpna hefði tekist vel og vænta mætti verulegrar stofnuppsveiflu. Svo hröðuðu þúsundir veiðimanna sér upp um fjöll og heiðar, hina leyfðu 12 daga, fundu nánast enga rjúpu eða ummerki þeirra, en því meira af refum og þeirra slóðum.
Skotvískjáni á Akureyri sagði samt í hádegisfréttum RÚV að nauðsynlegt væri að fjölga veiðidögum, stofninn hlyti að þola það. Ólafur K. bað menn í guðanna bænum að vera ekki að rugga bátnum. Eðlilega, því nú var orðið bágt til bjargar hjá blessuðum fræðingnum með buxurnar á hælunum og því varð að „rembast eins og rjúpan við staurinn“ að hífa þær upp.
Sú viðleitni birtist í Morgunblaðinu á Þorláksmessu. „Líklegt er að hret sem gerði um mánaðamótin júní, júlí hafi ráðið miklu um lélega viðkomu rjúpunnar, sumarið 2014.“
Og hér erum við komin að ástæðu þess að ég ákvað að blanda mér í rjúpnaumræðuna, en svigrúm í Mbl. er takmarkað og því verð ég að bíða með að slá botninn í, þar til í fjórðu og vonandi síðustu grein.
Höfundur er bóndi á Skjaldfönn við Djúp.