Af lestri bókarinnar er það að frétta að ég rauk í gegnum hana og hafði ekkert sérstaklega gaman af. Enda ekki von. Þekking mín á staðháttum fyrir austan er ekki meiri en rúmlega þekking ferðamanns. Þótt ég þekki Hraun- og Eíríksdal og veit eins og hvert mannsbarn hvar Snæfell og Hvítserkur eru er, get ég ekki talist staðkunnugur. Ég las því bókina aftur með kort mér við hlið. Þá opnaðist nýr heimur og bókin sem var bara ein af þessum bókum sem maður les varð alltí einu mikið meira lifandi og ég drakk í mig hvert orð. Til lukku með bókina Guðni og þið sem ekki hafið lesið hana verðið ekki sviknir af því að fjárfesta í henni.
p.s. og já þið sem ekki eruð vel staðkunnugir, prófiði að lesa hana með korti ykkur við hlið. Ég þekki betur til á Rangárvöllum og suðurlandi. Ég veit til dæmis að Njála er allt önnur og skemmtilegri ef maður getur staðsett sig í sögunni, blessunarlega þarf ég ekki kort til þess en viðurkenni fúslega vanþekkingu mína á austurlandi. Hún fer samt hægt skánandi.
Með kveðju
Björn
