Jæja, kannski að maður ryðjist inná þennan þráð með eina veiðisögu, vonandi tekur Siggi það ekki illa upp

Við vorum þrír með tvo tarfa og eina kvígu. Veiðisvæðið var nr. þrjú.
Fyrsti dagurinn var síðast liðinn fimmtudagur. Mættum galvaskir kl 08:00 hjá Dagbjarti Jónssyni sem var okkar leiðsögumaður. Planið var að taka kvíguna fyrst og reyna svo við tarfa tvo. Nú vona ég að ég fari rétt með staðhætti (einhver leiðréttir mig þá bara). Ókum sem leið lá til Njarðvíkur og þáðum kaffi hjá bóndanum á Njarðvík. Eftir skraf og ráðagerðir var ekið áfram inn að Borgarfirði eystri. Ekki þótti okkur það svæði vænlegt og var því ekið aftur inn í Njarðvík og þaðan gengið inn Urðardal. Engar voru kvígurnar þar en í hlíð beint á móti Urðardal, í raun öxlin sem ekin er til að komast til Njarðvíkur frá Egilsstöðum, þar sáum við 200 dýra hóp. Aðallega kvígur og ungir tarfar. Eins til tveggja vetra. Skúli á Borg vissi af þessum hóp og hafði tipsað okkur með líklega staðsetningu. Þar sem Skúli var sjálfur að leita var að sjálfsögðu haft samband við hann og hittum við hann með tvo veiðimenn. Þegar við vorum svo komnir þar sem dýrin höfðu verið klukkutíma áður, voru þau auðvitað farin. Dagbjartur var nokkuð viss um hvert þau gætu hafa farið þannig að við treystum honum. Klukkutíma síðar fannst hjörðin aftur. Þá var lagst niður og skriðið. Færið aldrei nógu gott (Ég var að vísu áhorfandi þarna því ég var ekki með leyfi á kvígu). En greinilegt að hjörðin var ókyrr og gaf lítið færi á sér. Þá var staðið upp aftur og hjörðin elt uppi á nýjan leik. Öllum græjum stillt upp en ekkert gaf. Enn var hjörðin elt uppi og lagst niður. Þá kom blessuð austfjarðarþokan, tveir túristar birtust einnig í þessu fína skotfæri! Ekki annað að gera en að hysja sig á lappir og elta hjörðina sem styggðist auðvitað við túristana óboðnu. Enn var lagst og loks eitt skot og bang, kvíga dauð, skotin með 6.5x55 130grain game king. Gleðin var gríðarleg enda fyrsta dýr viðkomandi. Þótt skotreynslan væri ekki mikil var vel skotið og kjötskemmdir ekki teljandi. Færið um 140m. Dýrið var dregið af okkur tveimur um það bil 2km, ekkert teppi enda ein kvíga ekki mikið mál eða það héldum við! (Með Dagbjarti vorum við reyndar þrír einn hvíldi og tveir drógu.)
Þegar öllu þessu var lokið var klukkan að slá í 20:00 og við höfðum því verið að í 11-12 tíma og ekki annað en að geyma tarfaleit til morguns.
Á Föstudeginum var ræs kl 06:00 og haldið inn í Hraunfjörð held ég að hann heiti Er ekki nógu nákvæmt að segja að hann sé við hlið Loðmundafjarðar? Til að komast þangað þarf auðvitað að keyra Borgarfjörðinn og inn í Húsavík. Þar er fyrna fallegt fjall er Hvítserkur heitir. Hvítserkur er ein af perlum austfjarða. Er komið var í Hraunfjörðinn var ekinn slóði á enda og svo gengið. Engin fundust dýrin þar og var því gengið inn í Loðmundarjörð. Skemmst er frá því að segja að Loðmunda- og Hraunfjörður voru báðir galtómir. Það voru hnípnir veiðimenn sem héldu heim í bústað, gengnir upp að öxlum. Við hugguðum okkur þó við að gott væri nú að skella sér í heita pottinn og láta líða úr sér. Auðvitað var potturinn kaldur og þriggja tíma verk að hita hann upp. Þrír tímar sem ákveðið var að nýta frekar í svefn enda ekki vanþörf á. Við getum sagt að kaldur pottur var ekki til að rífa upp stemninguna

Jæja, á Laugardeginum vildi Dagbjartur fara aftur inn í Hraundal því hann hafði frétt af nokkrum törfum sem Skúli hafði séð kvöldið áður. Ekki fundum við tarfana en í því hringdi Jón Egill. Sá mæti höfðingi hafði þá séð tíu tarfa hóp inní Eiríksdal. Sjálfur var Jón Egill á hestbaki einhversstaðar á veiðum. Þá var skundað inní Eiríksdal og viti menn, þar fundum við hjörðina. Þar sá ég Dyrfjöllin í fyrsta sinn með berum augum. Hjörðin var í Grjótfjalli og lengst upp í rassgati. Þegar við komum að dýrunum höfðu þau verið svo almennileg að færa sig aðeins neðar. Upphófust nú skothríðir harðar eins og segir í kvæðinu. Meiningin var að samskjóta. Ekki gekk það nú vel, um það bil sem við áttum að skjóta missti ég færið, kenni reynsluleysi um. Ég vildi samt ekki skemma fyrir félaga mínum en hann var í úrvalsfæri. Hann skaut, dýrið sem særðist og hljóp í burtu frá okkur. Dagbjartur kláraði svo það mál á 300m. Auðvitað varð ég saltillur og sá fyrir mér margra klukkutíma labb á eftir hjörðinni til að ná mínu dýri. Þá gerðist hið ótrúlega. Hjörðin snéri við og kom æðandi að okkur. Slík sjón er svo tignarleg að ég sleppti kíkinum og horfði á þau koma nær og nær, þetta var eins og í bíómynd. Að lokum hunskaðist ég í kíkinn aftur, valdi mér dýr og fylgdi þvi eftir. Þá tók Dagbartur að syngja eins og lóan. Við það staðnæmdist hjörðin, líklega forvitin. Þarna fékk ég þessa einu sekúndu sem mér var gefin og dýrið var fellt á litlum 30 metrum. Vopnið var Sako 85 .308 150gr Accubond, kjötskemmdir litlar sem engar. Að lokum voru dýrin tvö dregin niður á einu töfrateppi. Við vorum fjórir að draga og það tók í að rölta með tvo tarfa á einu teppi

Blessunarlega voru skaflar hér og þar sem léttu okkur lífið.
Það var dauðuppgefinn en glaðbeittur veiðimaður sem hafði með hjálp annarra lokið góðu dagsverki. Ég sem aldrei opna kjamman til að syngja tók meira að segja til við að að raula fyrir munni mér lagstúf sem ég lærði fyrir nokkrum árum og er eftir Hákon Aðalsteinsson.
Ég fór inn á heiðar á hreindýraveiðar
búmm búmm - búmm búmm.
Á albjörtum degi um illfæra vegi,
búmm búmm - búmm búmm.
Ferleg og blaut var mörg fúamýrin
þó fann ég að síðustu veiðidýrin.
Ég fór inn á heiðar á hreindýraveiðar
búmm búmm - búmm búmm.
Ég reyndi hjá steini að liggja í leyni
búmm búmm - búmm búmm.
Uns skynsamlegt væri að skríða í færi
búmm búmm - búmm búmm.
Ég hafði vellandi veiðihuga
og veltist um skorninga eins og fluga.
Ég var inn á heiðum á hreindýraveiðum
búmm búmm - búmm búmm.
Er langt var um liðið, ég langt hafði skriðið
búmm búmm- búmm búmm.
Mér sýndist ég væri í sæmandi færi
Búmm búmm-búmm búmm.
Þá lagði ég riffilinn létt að vanga
og lét svo dæluna úr honum ganga.
Ég var inn á heiðum á hreindýraveiðum
búmm búmm - búmm búmm.
Eftir skothríðir harðar, þá skall eitt til jarðar
búmm búmm - búmm búmm.
Einn fallegur bolti, nú fylltist ég stolti
búmm búmm - búmm búmm.
En þegar ég kannaði vígreifur valinn,
Þá verður andskotans tarfurinn galinn.
Ég var inn á heiðum á hreindýraveiðum
búmm búmm-búmmbúmm.
Hann gekk þarna aftur, ó Guð minn sá kraftur
búmm búmm - búmm búmm.
Og strax er hann sá mig, þá stefndi hann á mig
búmm búmm - búmm búmm.
Um leið var ég gripinn lamandi ótta
og lagði því næst í skelfingu á flótta.
Ég var inn á heiðum á hreindýraveiðum
búmm búmm - búmm búmm.
Ég hljóp þarna í mónum, með hjartað í skónum
búmm búmm - búmm búmm.
Það virtist allt búið og veiðunum snúið
búmm búmm - búmm búmm.
En þegar mér var að þrjóta kraftur,
Þá hneig tarfssvínið dauður aftur.
Ég var inná heiðum á hreindýraveiðum
búmm búmm - búmm búmm.
Nú reika ég heima og reyni að gleyma
búmm búmm - búmm búmm.
Ég þoli ekki heiðar, né hreindýraveiðar,
búmm búmm-búmm búmm.
Og þetta fór í mig þannig lagað,
ég þoli ekki kjöt nema niðursagað.
Ég fór inn á heiðar á hreindýraveiðar
búmm búmm - búmm búmm.
Fallþunginn var aðeins 78 og 85kg en það er nú samt nóg af mat, kvígan var 38kg
Nú er bara að safna fyrir næstu ferð. Vil ég að lokum þakka Dagbjarti, Skúla og Jóni Agli fyrir sína þætti ef þeir lesa þetta einhverntímann.
Björn